Ik zit echt tegen de wandelingen aan te hikken, moeten we zo weer naar buiten.
Éen eigenaar neemt een hond in huis omdat hij een maatje wilt hebben, gezelschap en om vaak lekker mee naar buiten te kunnen nemen. In een hondenleven is de wandeling erg belangrijk. Tuurlijk je hebt de mensen die nooit met hun hond wandelen, maar gemiddeld gezien is de wandeling een belangrijke onderdeel van de dag. Dan moet de wandeling ook wel lekker gaan, want als elke wandeling een strijd is dan ga je niet meer graag naar buiten. Het levert voor jou frustratie op, voor je hond frustratie om en je beland in een vicieuze cirkel waar je maar niet uit lijkt te komen. Op de cursus was je hond de nummer 1 in zijn klas, maar als je nu op straat loopt schaam je je rot.
Hij trekt constant aan de riem en je hebt al van alles geprobeerd.
Hij wil niet meer mee lopen bij zien van andere honden en gaat er zelfs bij zitten of liggen.
Hij valt uit naar andere honden aan de lijn en is niet af te leiden of te corrigeren.
Hij valt uit naar fietsers/ hardlopers/ kinderen op stepjes.
Hij schrikt van harde geluiden buien en hij lijkt op steeds meer te reageren.
Je scant heel de tijd de omgeving af en je loopt met zenuwen in je buik op straat, als je maar niet ineens een loslopende hond tegen komt denk je nog bij jezelf. Je voelt je schuldig naar je hond dat hij niet de wandeling krijgt die hij verdient, maar je hebt geen idee hoe je zijn uitvalgedrag moet aanpakken.