Dus in een losloopgebied, vragen we niks meer van onze hond?
Dus vragen we in een losloopgebied niets meer van onze hond?
Ja, dit is er weer een, een verhaal dat gaat over de hondeneigenaar in een losloopgebied. Ik blijf mij erover verbazen hoe mensen doen en ik blijf hopen dat door middel van het schrijven van deze blogs er minstens één iemand is die dit leest en denkt: "Oh, dit gaat over mij, ik ga dit voortaan anders doen." Ik neem jullie mee:
Het begon in een losloopgebied en dat wist ik niet.
Het begon ermee dat ik samen met een collega/vriendin ging wandelen op een (onbekende) plek voor mij; het was niet geheel onbekend. Ik was er 1 keer eerder geweest maar had toen geen honden bij me, dus wandel je wel maar let je toch minder op de dingen die er spelen. Dus de tweede keer dat ik op die plek ging wandelen, had ik mijn eigen honden bij me. Je kon kiezen tussen 1,8 km, 6 km of 12 km. Normaal vind ik lange afstanden niet erg, maar we zouden daarna nog wat gaan lunchen, dus kozen we voor de 6 km. We volgden de rode route. Ik had alleen op het paaltje gekeken en niet op het bord van het gebied zelf. Dus ik had even gemist dat het eerste gedeelte losloopgebied was. Kan gebeuren, maar is dat gelijk een ramp met mijn honden? Nee, maar meestal loop ik niet in losloopgebieden. Terwijl we onze route vervolgden naar een zandvlakte, kwamen we de eerste honden tegen. De zandvlakte is een goede afspreekpunt waar de honden kunnen spelen en de baasjes met elkaar kunnen kletsen, en niet meer op hun hond hoeven te letten, of tenminste zo kwam het op mij over.
Aan het begin van de wandeling had ik Dakota aan de collega/vriendin gegeven met een lange lijn van 5 meter. Ik had zelf Minto aan de heupgordel met een elastische riem, omdat hij met een 5 meter lijn alleen maar trekt aan het einde van die 5 meter. Toen ik zag dat we honden gingen benaderen, zei ik tegen haar: "Geef Dakota maar even aan mij”, want ze kent die nog niet zo goed. Ik hield Dakota aan de buitenkant van mij kort naast me en liet Minto lang om de buffer te zijn tussen de vreemde honden en Dakota. Dakota is ondertussen 10 jaar oud en vindt niet elke hond meer leuk. Vooral jongere drukke honden gaan niet altijd samen. Ze geeft meestal met een grom, een waarschuwing af, maar het liefst voorkom ik het voor haar dat ze dit moet doen. Ik weet namelijk dat ze zich dan niet op haar gemak voelt en soms doet ze zelfs nog wel eens wat lelijker. Nu moet je niet denken aan hele gevechten of heftig uitvalgedrag. Dan was ik omgedraaid of met een grotere bocht wel er omheen gelopen. Nee, ze geeft op haar manier gewoon aan dat ze er geen zin in heeft, maar ik kan honden best passeren. Ze moeten alleen niet komen snuffelen aan haar als zij daar geen zin in heeft. Persoonlijke ruimte. Nu is aan elkaar besnuffelen natuurlijk een normale hondsbegroeting, en nu kan je denken: "Ja, maar ze doet zo omdat ze aan de lijn zit." Laat ik even zeggen: nee, ze doet dit niet omdat ze aan de lijn zit. Ze doet dit door leeftijd, karakter en slechte ervaringen in het verleden met andere honden en ze doet dit echt nog met mate.
Minto daarentegen vindt bijna alle honden wel gewoon gezellig. Soms vindt hij ze wat spannend, gaan zijn haren overeind, maar hij heeft tot nu toe nog nooit lelijk gedaan. Minto is natuurlijk ook opgegroeid in roedelverband en dan bedoel ik met meer dan vier, dus die is wat gewend.
Mijn verbazing over de hondeneigenaren:
Terwijl we de vlakte oversteken om aan de andere kant uit te komen, waar de route vervolgd wordt, komt elke hond op die vlakte ons wel eens begroeten. Ik ben heel blij met mijn opstelling van Minto als blokkade en Dakota heeft maar één keer hoeven brommen om aan te geven dat ze geen zin heeft. Trots op mijn honden wandelen we weer verder en ik geef Dakota weer aan mijn collega.
Verbazingwekkend over de hondeneigenaren van al die loslopende honden. Je ziet één iemand met twee aangelijnde honden, waarvan één kort wordt naast gehouden om snel over te steken. Ze blijven niet staan voor een begroeting of een kletspraatje, maar lopen gewoon door, en er is geen enkel moment bij die mensen binnengedrongen om hun hond bij zich te roepen of op zijn minst te vragen of het gaat en of ze hun hond bij zich moeten roepen. Bijzonder toch? Ben je dan zo aan het kletsen met de andere hondeneigenaar dat je het niet ziet gebeuren? Ben je dan zo egoïstisch om te denken: "Ja, maar dit is een losloopgebied, moet je hier maar niet wandelen" of luistert je hond eigenlijk nooit en roep je hem daarom maar niet bij je? Ik weet niet wat de reden was, maar ik vond het heel bijzonder. Ik denk in zo'n situatie: als ik een jachtlijn om één van die honden had gegooid en hem had meegenomen, hadden ze dan wel gereageerd? Was er dan wel actie ondernomen? Hadden ze iets gedaan? De gedachte is misschien niet netjes van me, maar ja, ook ik denk wel eens zo.
Het kan ook anders?
Ben ik helemaal heilig? Nee, natuurlijk niet, en zeker voordat ik meer kennis over honden kreeg, liet ik mijn honden ook loslopen. Maar zelfs voor mijn opleidingen, als ik met vier honden liep en we naderden één hond, riep ik er altijd twee of drie bij me zodat ze niet met zijn vieren op één hond zouden afstormen. Dat vindt de hond die alleen is namelijk echt niet prettig om ineens vier honden tegelijkertijd tegen te komen. Ik zou willen dat we eens wat meer aan anderen zouden denken, en begin desnoods eerst met vragen. Een husky, net als Minto, zit vaak vast omdat als hij los zou zijn, zou hij weg lopen. Hij vindt het prima om andere honden te ontmoeten, maar dat zie je niet aan de buitenkant. Kleine moeite om te vragen: "Moet ik mijn hond even bij me roepen?"
