De Akita: Hoe kwamen ze in mijn leven en waarom help ik zoveel mensen met een Japans ras?

In 2012 nam ik mijn eerste Akita in huis en ik wist heel eerlijk gezegd eigenlijk nog niet goed waar ik aan ging beginnen. Na heel lang, maar dan ook echt heel lang zeuren, mocht ik eindelijk een eigen hond. Toen dat geen husky mocht zijn, vroeg ik mijn ouders om een Akita (ik vroeg of ze het goed vonden, want ik had er zelf voor gespaard en betaald). Toen mijn moeder 'ja, dat mag wel' zei, was ik zo verbaasd. 'Weet je eigenlijk wel wat een Akita is?' vroeg ik nog. Goed zo gezegd, zo gedaan: Ik ging mijn eerste eigen hond ophalen. Een Amerikaanse Akita pup van bijna negen weken zonder stamboom. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: nee, hij had geen stamboom. Waarom? Omdat mijn gedachte toen heel simpel was: dat is te duur (ondertussen ben ik door de jaren heen een stuk wijzer geworden). Onze vorige hond kwam van een broodfokker, dus ik ging al een stap vooruit met mensen die een thuisnest hadden en de honden medisch hadden gecheckt (nog steeds niet om het goed te praten, maar dit is hoe het was).

Ik ging met de pup op cursus, de volgende cursus en daarna ging ik kijken of we een leuke sport konden doen. Ik nam hem overal mee naartoe; naar school (ik deed de opleiding tot paraveterinair), naar stage (dierenasiel Tilburg) enzovoort. Hij is later uitgebloeid tot de meest geweldige hond die er is (al zeg ik het zelf). We hadden hard geoefend met loslopen. We liepen elk weekend wel mee met groepswandelingen of in andere losloopgebieden. Hij was sociaal naar andere honden, wilde meestal gewoon even begroeten en ging daarna weer zijn eigen ding doen, en hij luisterde (nadat we flink hadden geoefend) goed. Hij is 12 jaar oud geworden en heeft een fantastisch leven gehad. 

De ontwikkeling daarna (voordat ik een heel lang verhaal ga vertellen) is dat ik de opleiding tot gedragstherapeut ging doen en ondertussen kreeg ik een partner erbij met ook een Akita (en we hadden allebei nog een poolhond), dus de roedel was compleet met vier honden. Ik ging steeds meer mensen helpen en begeleiden met hun honden. 

Natuurlijk, hieronder de nagelezen versie van je tekst, met behoud van je schrijfstijl:

Specialisatie tot het Japanse ras.

In juli 2022 besloot ik om me te specialiseren in Akita's. Voor die tijd bestond een derde van mijn klanten al uit eigenaren met een Akita en daarnaast had tien procent van de mensen die hulp vroegen een Shiba Inu. In veel opzichten voed je een Akita op net als elke andere hond, maar de rasspecifieke eigenschappen maken dat ze soms lastig zijn voor andere trainers. Nu kan je als trainer ook nooit verstand hebben van alle rassen. Je weet ze globaal en je leest nog even waar ze voor gefokt zijn voor je naar die klant gaat, maar als het ras niet zo vaak voorkomt, weet je er eigenlijk niet zoveel van. Nu komt de Akita steeds vaker voor en krijgen bijna alle trainers en gedragstherapeuten wel eens te maken met een Akita. De een verwijst ze gelijk door, want die begint er niet aan. De ander begint er wel aan, maar komt erachter dat zijn manier van werken niet aanslaat, of de eigenaar komt daarachter, en bij de ander gaat het supergoed. Nu zeg ik niet dat ik het gouden antwoord heb als het gaat om Akita's en dat iedere andere trainer het niet weet. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden en elke hond en baas is anders, dus je moet doen waar je je goed bij voelt.

Alleen door mezelf te richten en te focussen op één ras groeit mijn kennis en ervaring hierin en ik kan je vaak wel vertellen wat wel werkt en wat niet. Betekent dit dat ik geen andere honden meer help en begeleid? Tuurlijk wel! Ik werk wekelijks met andere honden door mijn werk bij het dierenasiel en weet dus ook echt wel meer dan alleen van Akita's, maar niet van elk ras en ik zal dat ook eerlijk toegeven als dat op mijn pad komt.

Mijn doel is om baasjes met Akita's te helpen, om mensen van tevoren voorlichting te geven voor ze eraan beginnen, om te begeleiden als ze nog jong zijn voor een goede ontwikkeling en te helpen tegen problemen waar eigenaren tegenaan lopen. Ik sta regelmatig op evenementen om informatie te geven over dit ras en hun gedrag en ik blijf bij met de ontwikkelingen om meer mensen te kunnen helpen. Als het gaat om fokken, vachtverzorging, voeding enzovoort, verwijs ik je door naar mensen die daar de kennis van hebben. Ik weet wel iets, maar het gezegde 'Schoenmaker, blijf bij je leest' is er niet voor niets.

Wil je weten wat ik wel voor jou kan betekenen, neem dan een kijkje op de pagina: Speciaal voor Akita's.

Ik heb ondertussen meer dan vijftig baasjes met hun Akita geholpen, twintig met hun Shiba en drie met een Shikoku.