De Akita: Hoe kwamen ze in mijn leven en waarom help ik zoveel mensen met een Japans ras.
In 2012 heb ik mijn eerste Akita in huis genomen en ik wist heel eerlijk gezegd eigenlijk nog niet goed waar ik aan ging beginnen. Ik mocht eindelijk na heel lang, maar dan ook echt heel lang zeuren een eigen hond en toen dat geen husky mocht zijn, vroeg ik mijn ouders om een Akita (vroeg of ze goed vonden, zelf voor gespaard en betaald). Toen mijn moeder zei 'ja dat mag wel' was ik zo verbaasd. 'Weet je eigenlijk wel wat een Akita is?' zei ik nog. Goed zo gezegd zo gedaan, ik ging mijn eerste eigen hond ophalen. Een Amerikaanse Akita pup van bijna 9 weken zonder stamboom. Om dan maar gelijk met de deur in huis te vallen, nee hij had geen stamboom. Waarom? Omdat mijn gedachte toen heel simpel was: dat is te duur (ondertussen stuk wijzer geworden door de jaren heen). Onze vorige hond kwam van een broodfokker vandaan, dus ik ging al een stap vooruit met mensen die een thuisnest hadden en de honden medisch hadden gecheckt (nog steeds niet om goed te praten, maar dit is hoe het was).
Ik ging met de pup op cursus en de volgende cursus en daarna ging ik kijken of we een leuke sport konden doen. Ik nam hem overal mee naar toe; naar school (deed opleiding tot paraveterinair), naar stage (dierenasiel Tilburg) en noem maar op. Hij is later uitgebloeid tot de meest geweldige hond die er is (al zeg ik het zelf). We hadden hard geoefend aan het loslopen. We liepen elk weekend wel mee met groepswandelingen of in andere losloopgebieden. Hij was sociaal naar andere honden, wou meestal gewoon alleen even begroeten en ging daarna weer zijn eigen ding doen en hij luisterde (nadat we flink hadden geoefend) goed.
De ontwikkeling daarna (voor dat ik een heel lang verhaal ga vertellen) is dat ik de opleiding tot gedragstherapeut ging doen en ondertussen kreeg ik een partner erbij met ook een Akita (en we hadden beide nog een poolhond) dus de roedel was compleet met 4 honden. Ik ging steeds meer mensen helpen en begeleiden met hun honden.
In juli 2022 heb ik besloten om mij te specialiseren in Akita's. Voor die tijd bestond 1/3 van mijn klanten al uit eigenaren met een Akita en daarnaast had 10 procent van de mensen die hulp vroegen een Shiba inu. In veel opzichten voed je een Akita op net als elk andere hond, maar de ras-specificaties maakt dat ze soms lastig zijn voor andere trainers. Nu kan je als trainer ook nooit verstand hebben van alle rassen. Je weet ze globaal en je leest nog even voor je naar die klant gaat waar ze voor gefokt zijn, maar als het ras niet zo vaak voorkomt weet je er eigenlijk niet zoveel van. Nu komt de Akita steeds vaker voor en krijgen bijna alle trainers en gedragstherapeuten wel eens te maken met een Akita. De ene verwijst ze gelijk door, want die begint er niet aan. De andere begint er wel aan, maar komt er achter dat zijn manier van werken niet aan slaat of de eigenaar komt daar achter en bij de andere gaat super goed. Nu zeg ik niet dat ik het gouden antwoord heb als het gaat om Akita's en dat iedere andere trainer het niet weet. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden en elke hond en baas is anders. Dus je moet doen waar je goed bij voelt.
Alleen door mijzelf te richten en te focussen op een ras groeit mijn kennis en ervaring hier wel in en ik kan je vaak wel vertellen wat wel werkt en wat niet. Betekent dit dat ik geen andere honden meer help en begeleidt? Tuurlijk wel! Ik werk wekelijks met andere honden door mijn werk bij het dierenasiel en weet dus ook echt wel meer dan alleen van Akita's, maar niet van elk ras en ik zal dat ook eerlijk toegeven als dat op mijn pad komt.
Mijn doel is om baasjes met Akita's te helpen, om mensen van te voren voorlichting te geven voor ze eraan beginnen. Om te begeleiden als ze nog jong zijn voor een goede ontwikkeling en te helpen tegen problemen waar eigenaren tegen aan lopen. Daarnaast help ik met de organisatie Akitarescue bij het herplaatsen van Akita's en er nieuwe baasjes voor zoeken. Ik sta regelmatig op evenementen om informatie te geven over dit ras en hun gedrag en ik blijf bij met de ontwikkelen om meer mensen te kunnen helpen. Als het gaat om gedrag, fokken, vachtverzorging, voeding en noem maar op verwijs ik je door naar mensen die daar de kennis van hebben. Ik weet wel iets, maar het gezegde 'Schoenmaker blijf bij je leest' is er niet voor niks.
Wil je weten wat ik wel voor jou kan betekenen? Kijk gerust even verder op mijn website of plan een gratis introductie gesprek in en ik help je verder.
